Książę Józef Antoni Poniatowski urodził się 7 maja 1763 roku. Wychowywał się pod opieką matki, Teresy Heruli z Klimskich, na przemian w Wiedniu i w Pradze. Po śmierci ojca, Andrzeja Poniatowskiego nad przynależnością narodową księcia czuwał stryj, który pragnął, by bratanek króla polskiego był wychowywany jak Polak. Jeszcze przed ukończeniem 17-tego roku życia młody książę rozpoczął służbę w armii austriackiej.

7 lutego 1780 roku został mianowany podporucznikiem, a cztery lata później był już majorem. Do Polski przybył w 1781 roku, w księdze pamiątkowej Uniwersytetu Jagiellońskiego widnieje jego podpis z 17 lutego 1781 roku. Ponieważ książę zdradzał wielkie talenty wojskowe, jego kariera w armii postępowała błyskawicznie. Otrzymał ważne odznaczenia wojskowe z rąk stryja: Order św. Stanisława, a następnie wstęgę Orderu Orła Białego.

W tym czasie Józef Poniatowski doskonale rozumiał trudne położenie Polski z potrzebą ratowania jej przed ostatecznym upadkiem. Na początku sierpnia 1789 roku książę udał się do Warszawy. 6 maja 1792 roku ruszył na wojnę w obronie Konstytucji 3 Maja. Odniósł zwycięstwo pod Zieleńcami. 8 sierpnia 1789 roku książę opuścił Warszawę. Wiosną 1794 roku doszła do niego wieść o insurekcji kościuszkowskiej. Z końcem maja dotarł do obozu wojskowego w Jędrzejowie, gdzie spotkał się z Naczelnikiem Tadeuszem Kościuszką. W sierpniu wziął udział w obronie oblężonej przez Prusaków Warszawy.

Po upadku powstania kościuszkowskiego zamieszkał w pałacu "Pod Blachą". 19 grudnia 1806 roku na zamku warszawskim książę Józef powitał cesarza Napoleona. Otrzymał stanowisko naczelnego wodza armii Księstwa Warszawskiego, którego utworzenie obwieszczono w Dreźnie z końcem 1807 roku. Zwycięstwo Napoleona w wojnie z Austrią oraz ofensywa armii polskiej pod dowództwem księcia Józefa zdecydowały o przyłączeniu do Księstwa Warszawskiego w 1809 roku ziem zaboru austriackiego z Krakowem, Sandomierzem, Lublinem. W 1812 roku brał on udział w nieudanej wyprawie Napoleona na Moskwę. W 1813 roku wyruszył z Krakowa do Saksonii. W "bitwie narodów" pod Lipskiem został on 5-krotnie ranny. Otrzymał od Napoleona godność marszałka Francji.

Osłaniając odwrót armii francuskiej, ranny i zmęczony książę nie ustąpił z pola walki. Zginął w nurtach Elstery 19 października 1813 roku. Wcześniej miał wyrzec słowa: "Bóg mi powierzył honor Polaków, jemu samemu go oddam". Zwłoki księcia złożono w krypcie Katedry Wawelskiej. Poniatowski był wybitnym żolnierzem, człowiekiem honoru i wielkim patriotą. Odwaga, wierność ideałom niepodległości, wreszcie bohaterska śmierć sprawiły, że Poniatowski stał się bohaterem narodowym.

17 stycznia 1939 roku decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego Publiczna Szkoła Powszechna stopnia II w Wysokienicach otrzymała sztandar i patrona – księcia Józefa Poniatowskiego. Było to w czasie, kiedy Polska była zagrożona przez hitlerowskie Niemcy, możliwy był wybuch wojny. W obliczu tegoż zagrożenia wybrano więc na patrona szkoły odważnego żołnierza, patriotę, który walczył o niepodległość ojczystego kraju z zaborcami.

Niestety, 10 września 1939 roku do naszej szkoły wtargnęli hitlerowcy dewastując jej mienie i wywożąc wszystko co miało jakakolwiek wartość . Tego dnia skradli też sztandar, którego nie udało się już odzyskać. Decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Skierniewicach z dnia 14 stycznia 1989 roku nasza szkoła otrzymał prawo do posiadania sztandaru o nazwie: „Szkoła Podstawowa im. księcia Józefa Poniatowskiego w Wysokienicach.